یادداشتـ 174

آن آدمهايي كه نماندند و آنهايي كه حمايت نكردند بزرگترين "استادان" ما هستند. همان هايي كه ما را نديدند و "اندوه" را در قلب ما به جاي عشق و توجه كاشتند. همان هايي كه فكر ميكرديم آشناترينِ دنيايمان هستند اما از غريبه ها هم سردتر برخورد كردند و كمتر توجه كردند.
همان ها، "استادان" ما هستند.
آدمهايي كه تلاش ما را براي كم كردنِ فاصله ها اشتباه برداشت كردند و دوست داشتنِ ما را نقطه ضعفمان تلقي كردند.
آنهايي كه هر چه بيشتر عشق ورزيديم، سخت تر و سردتر شدند. 
آنهايي كه اشتياقمان را به سخره گرفتند و مهرِ ما را كم اهميت جلوه دادند.
همان آدمها، "استادان" ما هستند.
ما بزرگترين درسهاي زندگي مان را از سخت ترين رابطه هايمان خواهيم گرفت. 
درسهايي براي هر چه نزديك تر شدن به خودمان.
آدمهايي كه ما را تنها تر كردند ما را به درونمان نزديك تر ميكنند.
كمي كه صبور باشيم و ايمان داشته باشيم به دنيايي كه كارش را بلد است، متوجه ميشويم اين آدمها بزرگترين تكان دهنده ها هستند.
ما را و برداشت ذهني مان را تغيير ميدهند.
ما را و نوع رابطه مان با خودمان را تغيير ميدهند. انگار كه اين آدمها بايد بياييند تا چيزي تغيير كند. چيزي در درونمان، در نگاهمان به آدمها و ديدمان به زندگي.
خودتان را سرزنش نكنيد براي رابطه هايتان و آدمهايي كه تجربه كرده ايد.
همه ي ما به "استاداني" احتياج داريم تا "تغيير" را تجربه كنيم. 
پايدارترين "تغييراتِ دروني" از دلِ سخت ترين تجربه ها شروع ميشود.
به جريان دنيا اعتماد كنيد و از آدمهايي كه تجربه كرده ايد گلايه نكنيد. 
گاهي آدمها بزرگترين "استادانِ" ما ميشوند. 
استاداني كه به ما مي آموزند، چطور مهر بورزيم و از عشق مايوس نشويم و چطور هر آنچه كه آنها از ما دريغ كردند را، ما از خودمان دريغ نكنيم؛ و درست آنطور كه آنها با ما برخورد كردند ما با خودمان و ديگران برخورد نكنيم.
به جريان زندگي اعتماد كنيد و اجازه دهيد تجربه هايتان همچون استاداني گرانبها به شما درسهايي تكرار نشدني را بياموزند. 
متن : پونه مقیمی